Vaarwel lieve luisteraars!

Hier word je vast een beetje verdrietig van – wij ook! Tegelijkertijd kijken we trots terug op alle mooie afleveringen en alles wat we hebben bereikt. Een concreet voorbeeld daarvan is dat we het rietjesprobleem, waar in Nederland vóór onze aflevering nog nauwelijks aandacht voor was, stevig op de politieke agenda hebben weten te zetten.

We verdwijnen niet zomaar van de aardbodem. Allereerst blijven de podcastafleveringen gewoon in je favoriete podcastapp staan. Maar ook wijzelf zijn niet verdwenen. Tamar schrijft momenteel een column voor het rolstoelersplatform WijRollen.nl, en is sowieso van plan om zich weer meer op het schrijven te richten. Eline blijft haar activisme meenemen in haar werk. Ze start in 2022 met een PhD onderzoek naar de geschiedenis van handicap in Nederland. Om dus met één van onze geweldige gasten, Jeanette Chedda, te spreken: wij gaan precies nergens!

In deze laatste aflevering vind je een audioboodschap waarin we vertellen hoe we terugkijken op de podcast en wat onze toekomstplannen zijn.

Vaarwel lieve luisteraars!

Transcript

Welkom bij Ziek. De podcast waarin ik, Tamar Doorduin, samen met Eline Pollaert, de afgelopen jaren verslag uitbracht vanuit de lappenmand. En ik spreek in de verleden tijd, want dit is namelijk de allerlaatste aflevering, waarin we afscheid nemen van deze podcast.

Het zal niet helemaal als een verrassing komen, want al meer dan een jaar lang heb je geen nieuwe afleveringen van ons meer voorbij zien komen in je podcastapp. Maar het is pas onlangs dat we definitief de knoop hebben doorgehakt: we gaan stoppen. En met deze laatste aflevering vertellen we je – eerst ik, en daarna Eline – hoe we terugkijken op de podcast en waar we ons de komende tijd mee bezig gaan houden.

Het is denk ik zo’n drie jaar geleden dat ik Ziek. De podcast begon voor te bereiden. Ik bekeek allerlei YouTube filmpjes over microfoons, montagesoftware en geluidskwaliteit en ik maakte lijstjes van onderwerpen en mogelijke gasten. En ik deed dat allemaal liggend op de bank. Want dat was het mooie van deze podcast: ik was nog behoorlijk slecht eraan toe en kwam nauwelijks mijn huis uit, maar door deze podcast kon ik vanaf de bank contact maken met de buitenwereld en mijn maatschappelijke en activistische ei kwijt.

Al snel kwam Eline er ook bij, eerst wat meer op de achtergrond en daarna als co-host. Samen bespraken we alles voor, maakten een script en gingen in gesprek met de gasten.

Het was ongelooflijk fijn om door deze podcast weer meer onderdeel te worden van de wereld. En om chronisch zieke en gehandicapte luisteraars zich minder alleen, en ook gezien en erkend te laten voelen. Dat is precies waar het me om te doen was.

En we hebben ook andere dingen bereikt. Ik ben bijvoorbeeld heel erg trots op de rietjesaflevering, die echt wat in gang heeft gezet – Eline zal daar straks meer over vertellen. Ook ben ik trots dat wij als amateurpodcast met nauwelijks budget toch onze afleveringen toegankelijk maakten voor dove en slechthorende mensen, door ze uit te laten typen door een vrijwillig typteam. Ik hoop dat veel podcasts ons voorbeeld daarin nog zullen volgen.

Er zijn ook dingen waar ik wat minder trots op ben. Eén daarvan is dat we in al ons enthousiasme nogal wat mensen hebben benaderd met de vraag of ze gast wilden zijn in de podcast. Soms voerden we zelfs al een voorgesprek met ze, maar lukte het uiteindelijk niet meer om ze nog te interviewen. Dat zou ik een andere keer echt beter aanpakken, en het spijt me dat we jullie verhalen niet meer kunnen brengen.

Ik ben ondertussen een trotse gehandicapte moeder geworden: ik heb een kind! Het is fantastisch om een heel nieuw mensje op de wereld te hebben gezet en in ons leven te hebben. Het heeft mijn leven totaal overhoop gegooid, en dat is één van de redenen dat een podcast maken op dit moment lastig is. Wel heb ik het schrijven weer opgepakt. Ik schrijf een column voor het online platform WijRollen.nl over gehandicapt ouderschap. Ik doe soms ook wat advieswerk als zzp’er, bijvoorbeeld over rolstoeltoegankelijkheid of over representatie. Verder ligt ook mijn andere podcast, Mensje in de Maak, op dit moment even stil, maar zijn mijn vrouw Sophie Schers en ik van plan om dat uiteindelijk weer op te pakken. Ik stop dan wel met deze podcast, maar je zult nog op allerlei manieren van me kunnen horen.

---

Hallo lieve luisteraar, Eline hier. Wat een rit hebben we samen gemaakt, hè? Het voelt vreemd om Ziek los te laten, omdat het de afgelopen jaren zo’n belangrijk onderdeel van mijn dagdagelijkse leven is geweest. Niet alleen in figuurlijke zin, maar ook letterlijk: mijn ochtendritueel was het bijwerken van de stories op de Ziek Instagram. Wie zegt dat je je niet vanuit je bed kunt verzetten tegen validisme en andere vormen van onderdrukking?

Voor mij begon het allemaal in november 2018, toen ik om 7:00 ’s ochtends in de trein op weg naar mijn werk naar de allereerste aflevering van Ziek luisterde. Ik herinner me nog dat ik letterlijk in tranen was: deze volslagen onbekende persoon benoemde allerlei dingen waar ik dag in, dag uit mee bezig was. Er waren dus meer mensen zoals ik!? Toen ik die dag op mijn werk aankwam heb ik Tamar gelijk een mail gestuurd om haar te bedanken én mijn hulp aan te bieden bij de podcast. Ik dacht nog: “Die gaat daar echt niet op in, ik heb immers nul podcast ervaring.” Had ik me daar even op verkeken – dezelfde dag nog kreeg ik een reactie en een paar weken later zaten Tamar en ik samen in een koffiebar honderduit te praten over onze ervaringen en ideeën en dromen. En zo begon mijn Ziek avontuur.

De bedoeling was dat ik vooral achter de schermen mijn handen uit de mouwen zou steken. Social media, transcripties van de afleveringen, voorbereidingen voor de opnames, dat soort dingen. Dat voornemen ging snel het raam uit, want al na een paar afleveringen sprong ik bij in de aflevering over de Women’s March 2019. Ik had dan wel nog nooit iets met podcasts gedaan, die ervaring was zo positief dat Tamar en ik in seizoen 2 samen als host aan de slag gingen. Er ging een wereld voor me open: ineens leerde ik over het bestaan van WAV bestanden, soundchecks en dat je het beste onder een deken in je microfoon kunt praten. Vaste prik bij het instellen van de microfoons voorafgaand aan een opname was dat we ons ontbijt bespraken om dus de geluidskwaliteit te checken. Die arme Tamar moest iedere keer opnieuw hetzelfde saaie ontbijt aanhoren waarover ik vertelde. Ja lieve luisteraar, het leven van een podcaster gaat niet altijd over rozen…

Ziek is voor mij heel bijzonder geweest. Ik heb niet alleen ontzettend veel geleerd van Tamar, maar ook van jou als luisteraar. We hebben samen écht dingen voor elkaar gekregen. Denk maar aan de aflevering over plastic rietjes – Ziek heeft meegeholpen om dat onderwerp op de politieke agenda te zetten. Met effect: de gesprekken over een volwaardig en duurzaam alternatief voor plastic rietjes zijn nog volop gaande. Toen we besloten om te stoppen met de podcast, begon ik terug te denken aan de bijzondere momenten die ik met Ziek heb mogen meemaken. Het eerste wat bij mij naar boven komt zijn de fantastische gasten die we hebben ontmoet en de openhartige gesprekken die we met hen mochten voeren. Ook de twee specials die we hebben gemaakt over de feestdagen en corona hebben een speciale plek in mijn hart. Een ander bijzonder moment was de presentatie van Simon(e) van Saarloos’ essay Herdenken Herdacht, waarbij we in het Compagnietheater in Amsterdam een gehandicapt perspectief op vergeten en herdenken mochten presenteren.

Maar als ik eerlijk ben, is het onmogelijk om één lievelingsmoment aan te wijzen. Ziek heeft voor mij deuren geopend waarvan ik niet eens wist dat ze er waren. Ik heb de afgelopen jaren zoveel nieuwe dingen geleerd over handicap, validisme en intersectionaliteit en daar ben ik jou, de luisteraar, ontzettend dankbaar voor. Zonder jouw betrokkenheid en enthousiasme hadden we dit nooit allemaal voor elkaar kunnen krijgen. Misschien wel de belangrijkste les die ik heb geleerd tijdens het maken van de podcast is de kracht van community en het delen van verhalen met elkaar. Het persoonlijke is politiek – je bent nooit alleen met je ervaringen. Ik hoop dat die boodschap bij jou blijft hangen, ook nu Ziek tot een einde komt. Voor mij als individu heeft Ziek een boost gegeven aan mijn persoonlijke ontwikkeling en groei als gehandicapte feminist. Over activisme raak je nooit uitgeleerd en dat is precies wat het zo mooi maakt. Ik hoop dat we elkaar online én offline zullen blijven ontmoeten, maar voor nu wil ik je ontzettend bedanken. Zonder jou, lieve luisteraar, was Ziek nooit zo ver gekomen als we geraakt zijn. Duizendmaal dank daarvoor.

En dan is het nu tijd voor de allerlaatste aftiteling van Ziek. De podcast.

Waarin allereerst natuurlijk: dank júllie wel, lieve luisteraars!

Dankjewel Eline voor onze fijne samenwerking.

Dank jullie wel aan alle gasten die in twee seizoenen tijd hun verhaal hebben gedaan in deze podcast.

Dankjwel leden van ons fantastische typteam, voor het uitschrijven van onze podcastafleveringen. De transcriptie van deze laatste afleveringen, maar ook van álle andere afleveringen is te vinden op www.ziekdepodcast.nl.

Dank jullie wel, donateurs van deze podcast. Zonder jullie hadden we deze podcast niet kunnen maken.

Dankjewel @AppleShampooArt voor het fantastische logo.

En dan is het nu toch echt voorbij. Vaarwel lieve luisteraars!